Tam 3 saattir bu sayfayla ugrasiyorum. Sonucu ben begendim, bakalim siz nasil bulacaksiniz.
Verdigim emek bir cesit ozur dilemeydi Ecenaz'dan cunku son yazdigim yazi alelacele ve bastan savmaydi.
Nedenini bilmedigim bir sekilde, tatilimizi yazmayi hic istemedim. Hala da sebebini bulamadim.
Boston'u, Hakan da ben de cok begendik, tatil icin super biryer. Hele de sonbahar da. Hatta geldikten hemen sonra ikimiz de birbirimizden habersiz is basvurulari yapmisiz.
Bir hafta icinde hepsinden cevap geldi. Hakan'in bu islerle ilgili gorusmeleri devam ediyor ama...

Kocaman bir ama geliyor arkasindan... Is basvurularini guzel gecen tatilimizin etkisiyle yapmisiz. Cunku Boston'da yasamak buradan cok farkli. Hayat cok daha pahali mesela, ev kiralari Dallas'in iki kati. Ve komik olan bizim burada sahip oldugumuz evlerdeki ozelliklerin cogu orada lukse giriyor. Orta buyuklukte bir mutfak, bulasik makinasi, camasir ve kurutma makinasi... Eger Hakan'in ise kolay gidip gelecegi bir yerde oturursak tum bunlardan fedakarlik etmemiz lazim. Elimizde sepetlerle camasir odasina inmek bana Ecenaz'la yapilmasi imkansiz bir is gibi geliyor. Ya da su anda odedigimiz kiranin en az 3 katini odeyerek bunlara sahip olabiliriz. Tum bunlarin altinda yatan sebep de Boston'un cok eski bir yerlesim yeri olmasi. Binalar 1800'lerden. Sehir kucuk ve kalabalik olunca muthis bir park problemi var. Baktigim bazi evlerde $140 ile $300 arasinda aylik otopark ucreti var, ev kirasinin disinda.
Yeni yerlesim yerleri ise tum imkanlara sahip ancak ise gitmek Hakan'in en az 1 saatini alir ozel arabyla. Boston'un karli ve buzlu bir kisa sahip oldugu dusunulunce toplu tasim kullanmak kacinilmaz ve Allah bilir ne kadar surer ise gitmek.
Henuz kres ve okullarla ilgili arastirma yapmadim. Dun gece 4 saatimi alan arastirma biraz icimi karartti. Tabii ki orada yasamanin artilari da var ama Dallas'in artilarindan daha mi fazla, ona karar verebilmis degilim.
Tasinmaya ikna olmamiz icin, Hakan'a bol sifirli bir maas ceki teklif edilmesi gerekecek.
Tum bunlardan cikardigim bir sonuc var; cok sakin buldugum ve kendimi cogunlukla yalniz hissettigim Dallas'in o kadar da kotu biryer olmadigi.
Bizim icin hayirlisi ne ise o olsun.

Gelelim Ecenaz'a. 4-5 haftadir bir problemimiz var Ecenaz'la. Artik kitaplarini ve harfleri okumak istemiyor. Ben sebebini harfleri cok erken ogrenmis olmasina bagliyorum. 23 aylikken ingilizce alfabeyi tamamen taniyordu, bir ara gazete basliklarindaki harfleri bile okumaya baslamisti. Ne olduysa, ya da ben nerede hata yaptiysam simdi her sordugumda konuyu degsitiriyor. Yaptigim birsey mi soguttu acaba diye dusunuyorum ama bulamadim.
Tekrar ilgisini cekmek icin yeni bir sey deniyorum simdi. Kocaman bir spiralli deter aldim. Masaya beraber oturup benim yazdigim harfi yazmasini istiyorum. Isin icine kalem girdigi icin simdilik cok istekli gorunuyor. Sureyi kisa tutuyorum sikilmamasi icin ve yaptigi her garip sekilden sonra cok abartili aferin diyorum. Basit harfleri seciyorum yazmasi icin, arada da zorlari kendim yazarak durmadan tekrar ediyorum. Simdilik "T,V,Y,O,X" harflerini biraz yamuk cizgilerle yazabiliyor. Zaten ama yazmayi ogretmek degil, harfleri unutmamasini saglamak. Basardigini gordukce oyle mutlu oluyor ki, ben de yaptiklarini daha cok abartiyorum. Cok eglenceli oluyor ikimiz icin de.

Konusmasi ve kelime dagarcigi iyice gelisti. "gorusuruz" diyebiliyor cok net.
Ama herseyi kendi yapma istegiyle beni ve babasini delirtmeye devam. Yaptiklarimizi geri sarmak zorunda kaliyoruz onun yapmasi icin. Bu da iki kati enerji demek. Kapiyi kapat, geri ac Ecenaz kapatacak; buzdolabina sutu koy, geri al; dolaptan birsey al, geri koy; tabagi mutfaga gotur, salona geri getir.... ornekler bitmez, akliniza gelebilecek her isi iki kere yapiyoruz. Yoksa "kendi""kendiiii""kendiiiiiiiiiiii" diye baslayan ve aglama krizine donusen bir durumla basetmek zorunda kaliyoruz.
Bugun babasiyla markete gitmek icin ayakkabilarini "kendi" giymeye calismis. Giyememis, giydirtmemis de sonunda terlikle gitmisler. O halini biliyorum, ogleden sonra ayni seyi bana yapti. Giyemeyince siniri bozuluyor, aglamayla gulme arasi garip bir hal aliyor. En sonunda "mugeee, ayakkabi kuculmus, beraber giyelim" diyerek yardim kabul etti.
Etti de ne oldu, 10 km araba kullanip gittigim yerden 10dk icinde ayrilmak zorunda kaldim. Kizimin sucu yok ama bu sefer. Tamamen benim dusuncesizligim. Arabada ne kadar gereksiz sey varsa tasiyorum, ama yedek bez stoklamayi atliyorum. "Anne, kaka yapcam" deyip bir iki kere de pirt yapinca, hemen evin yolunu tuttuk. O da eve kadar hicbirsey yapmadi. Hatta oyle sartlamis ki kendini 1 saat hicbirsey yapamadi. Ama iyi ki eve donmusuz, cok eglendik. Kahkahalarla gulduk oynarken.

Hergun isten eve geldigimde, butun yorgunluguma ragmen bana enerji veren, harika bir duygu Ecenaz'in annesi olmak.