Dun Hakan'in izin gunuydu. Ecenaz'in da naz yapma gunu.
Ben isten geldikten sonra once market alisverisimizi yaptik ardindan da Cafe Istanbul'a aksam yemegine gittik.
Cafe Istanbul, Dallas'ta turk yemegi yiyebilecegin neredeyse tek restoran. Her gittigimizde bir daha gitmeyelim desek de bir sekilde geri gidiyoruz. Sanirim biraz mecburiyetten. Sahibi ve hemen hemen tum calisaninin turk oldugu bir restoran ne yazik ki turklere ikinci sinif insan muamelesi yapiyor. Yemegin en ucuzuna kacan ve istekleri hic bitmeye yabancilar ise el ustunde.
Yine turkler diye genelleme yapacagim bazilariniz kizacak ama maalesef Turkiye de de cogu yerde yapilan bir hata var. Cocuklar... Yaslari kac olursa olsun masada insan yerine konmuyorlar. Hep siginti gibi yemek yemek zorundalar garipler. Hep anne babalarinin yemeklerinden yemek zorundalar sanki. Ne istedikleri hic sorulmaz. Ne garsonlar sorar ne de anne babalari. Cogu zaman ayri tabaklari bile olmaz. Buyuduklerinde de birden kisilik sahibi olmalarini bekleriz. Bunlari Turkiye de gormeye alisigiz ama burada yapilinca Hakan da ben de afalladik.
Masaya oturur oturmaz, Ki o da baska bir hikaye. 4 kisilik masa servisinin 2 sini kaldirdilar. Ecenaz icin tabak yok, bardak yok, catal yok, kasik yok,pecete yok. Sanki bizim cocugumuz yok. Yan masada oturan amerikali ailenin cocugu yemek sandalyesinde oturuyor, bize sorulmadi bile.
Ecenaz tabak ve catalsiz oturur mu masada. Herseyi kendisi yemek isteyen bir donemde ozellikle. Babasinin servisini aldi tabiki. Biz de sorunlu musteri olmak istemedegimiz icin digerlerini yan masadan caldik. Ne kadar uzucu bir durum. Turk restoraninda turk oldugundan utanc duyuyorsun. Neyseki Ecenaz sevdi yemekleri. Bakalim bir dahaki fiyasko ne zaman yasanacak.

Restorana gitmeden once markete gittik demistim. Her zaman gittigimiz bir yer degil. Bizim eve biraz uzak. Ama dun iyi ki gitmisiz. Incir buldum. Hem de Turk inciri. Tazecik. Turkiye de fiyati nedir bilmiyorum ama burada yarim kilosu 7 dolardi. Bulduguma sevindigim icin fiyat bolumu otomatik olarak onemini yitirdi tabii. Simdi dolabimi her actigimda tazecik turk incirlerimle goz goze geliyoruz. Ecenaz'a paylasmayi teklif ettim ama sadece bir isirik aldi. Biraz sevindigimi soylesem bu beni kotu anne yapar mi:)

Pazar gunu hava guzel olursa, yani cok sicak olmazsa hayvanat bahcesine, olmazsa kapali alani tercih edip akvaryum muzesine gidecegiz. Tepkisi ne olacak cok merak ediyorum. Herikisi de ilk olacak onun icin. Bak yine kotu anne-babaligimiz ortaya cikti. 26 aylik kizimiz ilk defa hayvanat bahcesine gidecek. Ecenaz bir haftadir "NEMO" filmini seyrediyor. Tekrar seyretmek istediginde de koltuga kurulup "Balik seyredecegim" diyor. Bizim icin de biraz mola oluyor. Dun gece Hakan'in da benim de topuklarimiz sizliyordu. Ecenaz'in aktifligine ayak uydurmak imkansiz.

Hani daha once Ecenaz'in konusmasinin ne kadar gelistigini soylemistim ya... Meger o hic birseymis. Oyle kesik kesik kelimelerle isimiz bitti artik. Cumle kuruyoruz. "Anne cok aciktim", "Ecenaz abla oldu", "Doydum, yemeyecegim", "Dolabi ac, birsey alacagim" , bu sonuncusunu duydugumda kucuk dilimi yutacaktim. Acaba yanlis mi anladim diye tekrar sordum, bu sefer kapiya vurarak ayni seyi soyledi. Dolap diye bahsettigim erzak dolabi. Kapi kolu tek yone donerek acildigi icin cok sukur ki henuz acamiyor. Buzdolabi kesfimiz maalesef cok uzun zaman once oldu. Hatta bir ara biraksak icinde yasayacakti cocuk. Cok obur oldugundan falan degil, sadece soguk havayi ve kurcalamayi seviyor.