Bir gunluk tatilimden bugun geldim. 30. yasgunum icin Hakan'in verdigi hediye, bugune kadarkilerin en guzeliydi.
"Biraz yalniz kalmaya ihtiyacim var" kalibini herkes bilir. Kavga eden deli asiklarin ya da nasil ayrilacagini bir turlu soyleyemen sevgililerin cok kullandigi su kalip. Gecen haftalardan birisinde Hakan'a bunu soyledigimi hatirliyorum. Evli ve cocuklu olunca yukaridaki sebepler gecerliligini yitiriyor. Soyleme nedenim; biraz kendime vakit ayirmaya, ne yemek yapayim derdini bir kenara birakmaya, kimse rahatsiz etmeden TV seyretmeye, cekistirilmeden yapilan uzuuun alisverislere, Ecenaz dogdugundan beri yapmayi unuttugum dip-kose bir cilt bakimina ve bu tarz kisisel vakte ihtiyacim oldugu icindi. Ama, bu kadarini beklemiyordum. Istedigim herseyi 24 saatlik tatilime sigdirdim. Butun ihtiyaclar dusunulerek hazirlanmis 5, yok 7 yildizli bir otelde kaldim. Otele girmeden once, 3 saatlik alisveris yaptim [bu cok sey aldigim anlamina gelmesin, sadece bakmak da bu 3 saatin icinde;)]. Otele giris ve cikis arasindaki sure cok kisisel ve ayrintili o yuzden anlatmayayim. Ama sonunda Da Vinci Code u seyrettigimi bilmenizde sakinca yok:)
Eve geldigimde Ecenaz ve Hakan, biskuvi ve dondurmadan yaptiklari, tepesinde 2 mum yanan mini pastanin basinda bekliyorlardi. Ecenaz "surpriiiiz" der demez benim adima mumlari uflemeye basladi.
Kizimi cok ozledim. Esini de ozluyor insan da cocuk baska birsey. Yalniz kalmayi ben istedim ama surekli, Ecenaz simdi sunu yapiyordur simdi yemegini yemistir, simdi banyodalardir diye hic aklimdan cikmadi. Insanin icinde bir burukluk oluyor. Davul sesine uyandirilamayan ben 10 yastikli kocaman (king size) yatakta deliksiz 7 saat uyku cekemedim. Sabah 8,30 da ayaktaydim. Hersey cok guzeldi hem de cok ama bir tarafim eksikti sanki. Evlattan ayri kalma acisi acaba cocuklar buyuyunce azaliyor mu? Eger azalmiyorsa, bu kadar uzakta oldugumuz analarimiza Allah sabir versin. ;''(

Muge