Bir Ramazan bayrami daha bitti. Bizim icin baslamamisti bile ama bitmesine uzulunlerin oldugunu bilmek de beni uzuyor. Ramazan, yilbasi, kurban bayrami derken bir yil daha bitecek.
Yilbasi disinda Amerika'lilarla kutladigimiz ortak bir gun yok. Onlarin bizim Ramazan Bayrami'mizi bilmedigi gibi biz de onlarin Sukran Gunu'nu bilmiyoruz. Aslinda bizim hic ozel gunumuz yok burada. Ne onlarinkine katilabiliyoruz ne de kendimizinkini kutlayabiliyoruz. Biz derken, cekirdek ailemden bahsediyorum. Kendi "grubuyla" bayram kutlamalari burada da bazi turkler arasinda yapiliyor.
Durumdan en cok etkilenen Ecenaz bence. Bizim gibi heyecanla yeni kiyafetlerini giyecegi bayram sabahlarini bekleyemeyecek, karni agriyana kadar seker ve tatli yedigi bayram gezmeleri olmayacak, ya da bir yil seker almasina yetecek kadar bayram parasi.
Ben Turkiye'den ayrildigimda da bu geleneklerin cogu yokolmak uzereydi. Bizim ailemizde cok sukur ki hala ayni heyecan yasaniyor.
Annem ve babamla bayramlasmak hatlarin yogunlugu yuzunden hala kismet olmadi. Arefe gunu konustugumda her ikisinin de sesindeki mutluluk, bu sene bayramin nereye geldigini gosteriyordu. Annem etraftaki kalabaliktan ve saskinliktan hala konusamiyordu aradigimda. Babam tahmin ettigim gibi aglamis. Biz de arefe aksami abimle bunlari konusurken agladik. Sanirim ayriligin en cok dokundugu zamanlar ozel gunler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder